Wynik wyszukiwania w bazie Polska Bibliografia Lekarska GBL

Zapytanie: JĘDRZEJOWSKI
Liczba odnalezionych rekordów: 3



Przejście do opcji zmiany formatu | Wyświetlenie wyników w wersji do druku

1/3

Tytuł oryginału: Zaburzenia połykania w chorobie Parkinsona.
Tytuł angielski: Swallowing disorders in Parkinson's disease.
Autorzy: Potulska Anna, Friedman Andrzej, Królicki Leszek, Jędrzejowski Maciej, Spychała Andrzej
Źródło: Neurol. Neurochir. Pol. 2002: 36 (3) s.449-456, tab., bibliogr. 19 poz., sum.
Sygnatura GBL: 302,274

Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • neurologia
  • gastroenterologia

    Typ dokumentu:
  • praca kliniczna

    Wskaźnik treści:
  • ludzie
  • płeć męska
  • płeć żeńska
  • dorośli 45-64 r.ż.
  • dorośli = 65 r.ż.

    Streszczenie polskie: Trudności w połykaniu są często stwierdzanym objawem w zaawansowanych stadiach choroby Parkinsona; znaczne nasilenie tych zaburzeń prowadzi do zachłystowego zapalenia płuc, trudności przy spożywaniu posiłków i wyniszczenia. Celem pracy była ocena zaburzeń odruchu połykania i poszczególnych faz aktu połykania. Przebadano przy pomocy elektromiografii mięśni szyi i scyntygrafii przełyku jedenastu chorych na chorobę Parkinsona i dziewięciu zdrowych ochotników w porównywalnym wieku. W pracy wykazano wydłużenie latencji odruchu połykania do 543 ń 84 ms wśród chorych vs. 230 ń 66 ms u zdrowych (p 0.05) oraz wydłużenie czasu ruchu krtani do 1880 ń 140 ms vs. 1349 ń 154 ms (p 0.05). Ponadto zauważono wydłużenie fazy przełykowej aktu połykania ze szczególną tendencją do zalegania pokarmów w dolnej 1/3 przełyku 12.45 ń 2.45 s vs. 6.45 ń 1.18 s (p 0.001). Ustalono także próg dysfagii u chorych z chorobą Parkinsona. Wielkość ta określa największą objętość płynu, który może być jednorazowo połknięta przez badanego (u zdrowych wynosi ona minimum 20 ml wody). U chorych była ona znacznie niższa i wynosiła 4.5 ń 0.86 ml. Otrzymane wyniki pozwalają jednoznacznie i obiektywnie stwierdzić zaburzenia połykania w chorobie Parkinsona. W pracy stwierdzono obecność dysfagii u wszystkich badanych chorych, choć tylko ośmiu z nich zgłaszało zaburzenia połykania. U pozostałych trzech zaburzenia miały charakter subkliniczny i dotyczyły przede wszystkim wydłużenia fazy przełykowej.

    Streszczenie angielskie: Impairment of swallowing is a common symptom in advanced stage of Parkinson's disease and severe defect of this function may cause aspiration pneumonia, problems with food intake and cachexy. The aim of this study was to assess the reflex and oral, pharyngeal, oesophageal phase of swallowing. Eleven patients with Parkinson's disease and 9 healthy subjects were investigated by electromiography (EMG) and oesophageal scintigraphy. The study demonstrates delayed triggering of swallowing reflex (543 ń 84 ms in patients with PD vs. 230 ń 66 ms in controls, p 0.05) and prolongation of laryngeal movement (1880 ń 140 ms vs. 1349 ń 154 ms, p 0.05). The prolongation of the oesophageal phase of swallowing with predilection to retention of water in lower one/third part of esophagus (12.45 ń 2.45 s vs. 6.45 ń 1.18 s, p 0.001) was observed. The dysphagia limit, that is the maximum amount of water swallowed at once, was also evaluated (all normal subjects are able to swallow 20 ml water or more at once). In the studied patients with Parkinson's disease it was 4.5 ń 0.86 ml. These results evidently and objectively indicate the presence of swallowing disorders in Parkinson's disease. Dysphagia was observed in all studied patients, although only 8 of them complained about it. In other 3 cases the impairment of swallowing was subclinical and it was connected with prolongation of oesophageal phase.


    2/3

    Tytuł oryginału: Wpływ rekombinowanego ludzkiego hormonu wzrostu na kinetykę mocznika i kreatyniny oraz wybrane wskaźniki adekwatności dializy u dzieci ze schyłkową niewydolnością nerek leczonych dializą otrzewnową.
    Tytuł angielski: The influence of recombinant human growth hormone on urea and creatinine kinetics and selected dialysis adequacy parameters in children with end-stage renal failure treated with peritoneal dialysis.
    Autorzy: Jędrzejowski Antoni, Dyras Paweł, Pańczyk-Tomaszewska Małgorzata, Mizerska-Wasiak Małgorzata, Roszkowska-Blaim Maria, Pietrzyk Jacek A., Gałązka Barbara
    Źródło: Pol. Merkuriusz Lek. 2002: 13 (75) s.191-195, tab., bibliogr. 19 poz., sum.
    Sygnatura GBL: 313,318

    Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • pediatria
  • nefrologia

    Typ dokumentu:
  • praca kliniczna

    Wskaźnik treści:
  • ludzie
  • dzieci 2-5 r.ż.
  • dzieci 6-12 r.ż.
  • dzieci 13-18 r.ż.
  • płeć męska
  • płeć żeńska

    Streszczenie polskie: Celem pracy była ocena wpływu rekombinowanego ludzkiego hormonu wzrostu (rhGH) na kinetykę mocznika i kreatyniny oraz wybrane wskaźniki adekwatności dializy u dzieci ze schyłkową niewydolnością nerek leczonych dializą otrzewnową. Badaniami objęto 24 dzieci dializowanych otrzewnowo, u 10 w wieku 9-15,7 lat (śr. 12,5) stosowano rhGH w dawce 1-1,1 IU/kg/tydz. podawanej codziennie przez 6 miesięcy. Grupę kontrolną stanowiło 14 dzieci w wieku 5,4-18,3 lata (śr. 12,6). U wszystkich przed, po 3. i po 6. miesiącach obserwacji wykonano modelowanie kinetyczne mocznika i kreatyniny stosując program Adequest. Obliczono całkowite wydalanie mocznika i kreatyniny z dializatem i moczem (tUE i tCE, mg/min), całkowity klirens mocznika i kreatyniny (tUC, tCC, I/tydz.), tygodniowy Kt/V, normalizowany tygodniowy klirens kreatyniny (ntCC, I/tydz./1,73 mý), całkowitą wodę ustrojową (TBW kg) oraz bezwzględną i procentową wartość zmiany TBW (odpowiednio DTBW, kg i D proc. TBW). U wszystkich oznaczono stężenie albumin i analizowano spożywaną dietę. Po 3 i 6 miesiącach leczenia rhGH, mimo stabilnej wartości tUC (45,3 ń 15 I/tydz., vs 45,6 ń 15 I/tydz., p = NS), stwierdzono nieznamienneobniżenie Kt/V. Po 6 miesiącach leczenia rhGH obserwowano wzrost stężenia kreatyniny w surowicu z 7,38 ń 1,52 do 9,26 ń 2,98 mg/dl. W grupie leczonej, w stosunku do grupy kontrolnej, wykazano istotnie większe średnie wartości delta TBW (1,23 ń 0,7 kg vs 0,57 ń 0,7 kg, p 0,05). W grupie leczonej rhGH wartość delta TBW w miesiącach 0-3 była istotnie wyższa niż w miesiącach 3-6 (odpowiednio 8,85 ń 0,6 kg i 0,38 ń 0,17 kg...


    3/3

    Tytuł oryginału: Diagnostic value of parathyroid sestamibi planar scintigraphy in patients with primary hyperparathyroidism.
    Tytuł polski: Wartość diagnostyczna scyntygrafii przytarczyc z zastosowaniem MIBI.
    Autorzy: Jędrzejowski Maciej, Kobylecka Małgorzata, Leowska Elżbieta, Zawitkowska Teresa, Płazińska Maria Teresa, Tołłoczko Tadeusz, Królicki Leszek
    Źródło: Endokrynol. Pol. 2002: 53 (2) s.149-158, il., tab., bibliogr. 32 poz., streszcz.
    Sygnatura GBL: 304,167

    Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • endokrynologia

    Wskaźnik treści:
  • ludzie

    Streszczenie polskie: Celem niniejszej pracy była ocena przydatności diagnostycznej scyntygrafii przytarczyc z zastosowaniem MIBI u pacjentów w populacji o wysokiej częstości występowania wola guzowatego. Dokonano retrospektywnej analizy 40 badań scyntygraficznych pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc. Badania wykonano według protokołu dwufazowego, przeprowadzając akwizycję zliczeń po 20 i 120 miutach od podania 740 MBq (20 mCi) MIGI-99mTc. Wyniki scyntygrafii w badanej grupie pacjentów porównano z wynikami histologicznej analizy materiału uzyskanego w czasie paratyreidektomii. W badaniu histologicznym grupie stwierdzono w 50 proc. przypadków obecność gruczolaka, w 37 proc. rozrostu przytarczyc. W trakcie operacji stwierdzono w 65 proc. przypadków współistnienie wola guzowatego. Czułość i dodatnia wartość predykcyjna scyntygrafii z zastosowaniem MIBI w przypadku pojedynczego gruczolaka wynosiła odpowiednio 85 proc. i 89 proc., zaś w przypadku rozrostu 18 proc. i 100 proc. Dokonana analiza potwierdza wysoką czułość scyntygrafii z zastosowaniem 99mTc-MIBI w diagnostyce pierwotnej nadczynności przytarczyc w przebiegu pojedynczego gruczolaka i niską czułość w przypadku rozrostu przytarczyc. Wysoki odsetek rozrostu przytarczyc w badanej grupie, odbiegający od danych dostępnych w literaturze, wymaga weryfikacji na szerszym materiale pacjentów, niemniej jednak nakazuje szczególną ostrożność przy podejmowaniu decyzji o przeprowadzeniu jednostronnej eksploracji szyi w przypadku uwidoczniena w scyntygrafii z zastosowaniem MIBI pojedynczego ogniska gromadzenia znacznika.

    Streszczenie angielskie: The aim of this study was to assess the diagnostic value of double-phase sestamibi scanning in a population of patients with high percentage of multinodular goitre. The clinical records of 40 patients with primary hyperparathyroidism, who had undergone parathyroid sestamibi scintigraphy, were retrospectively reviewed. Parathyroid double-phase scintigraphy was performed at 20 minutes and at 2 hours after intravenous injection of 740 MBq (20 mCi) MIBi-99mTc. Scintigraphic results were compared in all cases with operative and histopathologic findings. Histopathological evaluation disclosed parathyroid adenoma in 50 p.c. of resected glands and parathyroid hyperplasia in 37 p.c. In 65 p.c. of cases, concomitant thyroid abnormality was found during surgery . The sensitivity and the positive predictive value of sestamibi scan in a group of patients with parathyroid adenoma was 85 p.c., respectively. In parathyroid hyperplasia, the sensitivity was 18 p.c and the positive predictive value was 100 p.c. The study indicates a high accuracy of double-phase sestamibi scintigraphy in locating single parathyroid adenoma, while a poor sensitivity in cases of parathyroid hyperplasia. The observed high percentage of parathyroid hyperplasia, which differed from data in the literature, requires further investigation on larger sample size. However, special precautions should be taken during unilateral neck exploration in patients with single focus of sestamibi uptake on scintigraphy.

    stosując format: