Wynik wyszukiwania w bazie Polska Bibliografia Lekarska GBL

Zapytanie: BERNER
Liczba odnalezionych rekordów: 5



Przejście do opcji zmiany formatu | Wyświetlenie wyników w wersji do druku
1/5

Tytuł oryginału: Z dziejów szpitalnictwa dla chorych wenerycznie w Łodzi w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku (do 1918 roku).
Tytuł angielski: History of hospitals for veneral diseases in Łódź from second half of 19th century to the beginning of 20th century (1918).
Autorzy: Berner Włodzimierz
Źródło: Prz. Dermatol. 2002: 89 (4) s.315-320, bibliogr. 28 poz., sum.
Sygnatura GBL: 301,248

Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • organizacja ochrony zdrowia
  • dermatologia i wenerologia

    Typ dokumentu:
  • praca historyczna

    Wskaźnik treści:
  • ludzie
  • historia nowożytna
  • historia XIX wieku
  • historia XX wieku

    Streszczenie polskie: W drugiej połowie XIX i na początku XX w. w Łodzi, w dobie niewoli narodowej, pod zaborem rosyjskim, chorzy wenerycznie byli leczeni w publicznym ogólnym szpitalu pod wezwaniem św. Aleksandra. Zakład ten, utworzony w 1864 r., posiadał początkowo 45-50 łóżek, a od 1886 r. - 90-100, z czego 40 przeznaczono dla oddziału skórno-wenerycznego. Tak mała liczba łóżek nie zabezpieczała potrzeb wszystkich chorych, których (poza prostytutkami) nie obowiązywał przymus leczenia. W szpitalu św. Aleksandra leczono głównie chorych ubogich (nieodpłatnie) oraz prostytutki (za opłatą). Chorzy zamożniejsi korzystali z lecznictwa prywatnego - dyskretnego. Poprawa sytuacji w zakresie szpitalnictwa dla chorych wenerycznie nastąpiła w latach I wojny światowej, po zajęciu Łodzi przez okupanta niemieckiego. Szpital św. Aleksandra, liczący nadal 90-100 łóżek, przekształcono w szpital skórno-weneryczny oraz zorganizowano dwa szpitale weneryczne pod wezwaniem św. Marii i św. Magdaleny, posiadające ogólem 350 łóżek dla nieodpłatnego leczenia chorych prostytutek.

    Streszczenie angielskie: In the second of the 19th century and at the beginning of the 20th, at the times of national dependency, in the Russia-ruled sector of partitioned Poland, veneral patients were treated in the St Alexander public hospital founded in 1864. There were from 45 to 50 beds in this institution, and from 1886 the number of beds amounted to 90-100, 40 of them in the dermatology and veneral ward. Such a small number of beds did not meet the demand of all patients who were (apart from prostitutes) not obliged to undergo compulsory treatment. In the St Alexander Hospital predominantly proverished patients received medical treatment (free) and prostitutes (at their own expense). The more affuent patients could use private health service which was discreet. The situation concerning the medical care of venral patients improved during the World War I, after Łódź had come under the German occupation. St Alexander Hospital which continued to have from 90 to 100 beds, had been transformed into a dermatology and venereal one. Two more venereal hospitals were founded (under the invocation of St Maria and St Magdalena) to provide free treatment for ill prostitutes and together they had 350 beds.

    2/5

    Tytuł oryginału: Z dziejów szpitalnictwa dla chorych wenerycznie w Łodzi w okresie II Rzeczypospolitej.
    Tytuł angielski: From the history of hospitals for venereal diseases in Łódź during the Second Republic of Poland.
    Autorzy: Berner Włodzimierz
    Źródło: Prz. Dermatol. 2002: 89 (5) s.409-413, bibliogr. 22 poz., sum.
    Sygnatura GBL: 301,248

    Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • organizacja ochrony zdrowia
  • dermatologia i wenerologia

    Typ dokumentu:
  • praca historyczna

    Wskaźnik treści:
  • ludzie
  • historia nowożytna
  • historia XX wieku

    Streszczenie polskie: W Łodzi w okresie II Rzeczypospolitej (1918-1939) chorzy wenerycznie leczeni byli w szpitalu pod wezwaniem św. Aleksandra, a po jego likwidacji w 1937 r. w szpitalu pod wezwaniem św. Antoniego (szpitale te posiadały oddziały skórno-weneryczne). Dla chorych wenerycznie prostytutek przeznaczony był szpital pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, pozostający pod nadzorem policji obyczajowej. Z danych za lata 1919-1938 wynika, że od 1936 r. - w związku ze zmniejszającą się liczbą zachorowań wenerycznych w Łodzi - wspomagane szpitale przyjmowały mniej chorych, przeciętnie około 1250 osób w każdym roku, podczas gdy wcześniej około 1650 osób. W terapii kiły stosowano głównie salwarsan i neosalwarsan oraz wspomagająco preparaty rtęciowe. Duże znaczenie miały badania z użyciem bizmutu (cieszące się zainteresowaniem francuskich lekarzy), prowadzone przez dr. Emanuela Sonnenberga, który udowodnił u ludzi prewencyjne działanie tego leku w zetknięciu z wywołującym kiłę krętkiem bladym.

    3/5

    Tytuł oryginału: Z dziejów organizacji służby zdrowia w Łodzi na przełomie XIX i XX wieku (do 1914 roku).
    Tytuł angielski: From the history of organization the of health service in Łódź on the turn of XIXth and XXth century (to 1914).
    Autorzy: Berner Włodzimierz
    Źródło: Arch. Hist. Filoz. Med. 2002: 65 (4) s.475-490, sum.
    Sygnatura GBL: 301,366

    Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • organizacja ochrony zdrowia

    Typ dokumentu:
  • praca historyczna

    Wskaźnik treści:
  • historia nowożytna
  • historia XIX wieku
  • historia XX wieku

    Streszczenie angielskie: On the turn of the 60s and 70s of the XIX century as a result of social-economical transformations which had occurred in the Polish Kingdom. Łódź experienced extremely quick industrial and demographical progress. With the increase in the number of inhabitants, particulary from 80s, the dynamic changes were observed, resulting in the increase in the number of health- srvice workers in the private service including doctors, dentist, barber-surgeons, midwives and druggist. In the multinational and multireligious Łódź, among health service workers, beside Polish ones, there was also staff of German and Jewish descent. In comparison with the private service, the municipal one consisting of only a few doctors, veterinary surgeons and barber-surgeons, was expanding much more slowly. This was a result of Russian sanitary administrations, interest at public health being limited to the minimum. The worsening sanitary-hygenic conditions were the manifestation of this, and in consequence-growing incidence and high death rate of Łódź community, especially from acute and chronic infectious diseases. Decisive role, in the fight against health menaces, fell to socially committed doctors, who were helpet by dentist and druggist.

    4/5

    Tytuł oryginału: Limfoscyntygrafia przedoperacyjna i śródoperacyjny pomiar promieniowania gamma - podstawowe elementy biopsji węzła wartowniczego u chorych na czerniaka skóry.
    Tytuł angielski: Pre-operative lymphoscyntygraphy and intra-operative detection of gamma radiation - integral part of sentinel node biopsy in patients with skin melanoma.
    Autorzy: Nejc Dariusz, Piekarski Janusz, Berner Andrzej
    Źródło: Onkol. Pol. 2002: 5 (2) s.73-80, il., tab., bibliogr. 30 poz., sum.
    Sygnatura GBL: 313,469

    Hasła klasyfikacyjne GBL:
  • onkologia
  • radiologia
  • dermatologia i wenerologia

    Typ dokumentu:
  • praca kliniczna

    Wskaźnik treści:
  • ludzie
  • dorośli 19-44 r.ż.
  • dorośli 45-64 r.ż.
  • dorośli = 65 r.ż.
  • płeć męska
  • płeć żeńska

    Streszczenie polskie: Wprowadzenie: Biopsja węzła wartowniczego u chorych na czerniaka skóry jest w Polsce postępowaniem standardowym w ośrodkach referencyjnych III stopnia. Jest to niestety metoda kosztowna, czasochłonna, wymagająca specjalistycznego sprzętu oraz dobrej współpracy kilku zespołów: specjalistów medycyny nuklearnej, chirurgów i histopatologów. Z tego powodu dostępność tej metody jest ograniczona. Cel pracy: Celem pracy było stwierdzenie, czy możliwe jest zaniechanie wykonywania limfoscyntygrafii przedoperacyjnej i śródoperacyjnej detekcji promieniowania gamma przy wykonywaniu biopsji węzła wartowniczego u chorych na czerniaka skóry? Materiał i metody: Od 1.12.1999 r. do 30.06.2001 r. w Klinice Chirurgii Onkologicznej AM w Łodzi u 74 chorych na czerniaka skóry wykonano biopsję węzła wartowniczego. Do biopsji zakwalifikowano chorych, którzy przebyli zabieg usunięcia guza pierwotnego w Klinice lub poza Kliniką i u których regionalne węzły chłonne były niewyczuwalne palpacyjnie. Rozpoznanie potwierdzono w Zakładzie Patologii Nowotworów AM w Łodzi. Badanie miało charakter prospektywny. W badanej grupie znajdowało się 38 kobiet (51 proc.) i 36 mężczyzn (49 proc.). Wiek chorych wahał się od 25 do 87 lat (średnio 56,7 lat; mediana 56,5 roku). Grubość guza w przekroju poprzecznym wahała się od 0,5 do 20 mm (średnio 3,6 mm; mediana 2 mm). U wszystkich chorych wykonano przedoperacyjną limfoscyntygrafię, śródoperacyjnie wybarwiono drogi i węzły chłonne oraz zastosowano śródoperacyjną ...

    Streszczenie angielskie: Introduction: In Poland sentinel node (SN) biopsy in patients with skin melanoma is a standard procedure in third level reference centers. Unfortunately, the method is expensive and time-consuming, requires special equipment and good cooperation of nuclear medicine specialists, surgeons and pathologists. Therefore, the availability of the method is limited. Objectives: To assess whether pre-operative lymphoscyntygraphy and intra-operative detection of gamma radiation during sentinel node biopsy is a necessary procedure. Material and methods: From 1.2.1999 to 30.06.2001 in the Department of Surgical Oncology, Medical University of Łódź, in 74 patients with skin melanoma sentinel node biopsy was performed. Patients with primary tumor removed in our or other departments, in whom regional lymph nodes were not palpable, were included into the study. Diagnosis was confirmed in the Department of Neoplasm Pathology, Medical University of Łódź. The design of the study was prospective. There were 38 women (51 p.c.) and 36 men (49 p.c.) in the studied group. Age ranged from 25 to 87 years (mean 56.7; median 56.5). Tumor thickness ranged from 0.5 to 20 mm (mean 3.6 mm; median 2 mm). In all patients pre-operative lymphoscyntygraphy, intra-operative blue dye mapping and intra-operative blue dye mapping and intra-operative detection of gamma radiation were performed. Results: Pre-operative lymphoscyntygraphy allowed for the detection of sentinel node(s) in all 74 studied patients ...

    5/5

    Tytuł oryginału: Z dziejów służby zdrowia w Łodzi (1820-1865).
    Tytuł angielski: From the history of the health services in Łódź (1820-1865).
    Autorzy: Berner Włodzimierz
    Źródło: Zdr. Publ. 2002: 112 (4) s.520-523, bibliogr. 14 poz., sum.
    Sygnatura GBL: 301,109

    Typ dokumentu:
  • praca historyczna

    Wskaźnik treści:
  • ludzie
  • historia nowożytna
  • historia XIX wieku

    Streszczenie polskie: W latach 1820-1865, w związku z rozwojem przemysłu włókienniczego, Łódź przeobraziła się z małego miasteczka rolniczo-rzemieślniczego w duży ośrodek fabryczny. Liczba jej mieszkańców zwiększyła się ponad pięćdziesięciokrotnie (z 767 osób, do ok. 40 tys.), tym samym wzrosły potrzeby w zakresie pomocy medycznej. Zapewnienie stałej opieki zdrowotnej gwarantowała przybywającym do Łodzi osadnikom tzw. "umowa zgierska" z 1821 r. Chirurg i akuszerka, pierwsi przedstawiciele zawodów medycznych, reprezentujący publiczną służbę zdrowia, zamieszkali w Łodzi już w 1820, 1821 roku, lekarz - dopiero kilkanaście lat później (początkowo jako wolno praktykujący, a od 1836 r. - na etacie chirurga miejskiego; stanowisko lekarza miejskiego utworzono w 1840 r.). Pierwsza apteka powstała w 1830 r. W 1850 r. osiadł w mieście pierwszy weterynarz, w 1860 r. w 1860 było ich dwóch. Jakkolwiek w następnych latach stopniowo przybywało w Łodzi lekarzy, felczerów, akuszerek i aptekarzy utrzymujących się z praktyki prywatnej, nadal było ich zbyt mało w odniesienieu do liczby ludności. Zaspokajanie potrzeb zdrwootnych łodzian w 1860 r. spoczywało na 6 lekarzach, 7 felczerach, 9 akuszerkach, 4 aptekarzach. Bardziej dostępna niż leakrska była opieka felczerska. Wielu mieszkańców Łodzi, zwłaszcza najuboższych, korzystało z pomocy znachorów, cyrulików lub innych osób nie uprawnionych do leczenia, z czym walczyły władze miejskie.

    Streszczenie angielskie: In the years 1820-1865, together with the development of textile industry, Łódź evolved form a small town of farmers and artisans into a large industrial centre. The number of its inhabitants increased 50 times (from 767 to ca. 40 thousand people), and as a result, the need for medical care became greater. Provision of permanent health care was guaranteed to settlers arriving to Łódź by the so called "Zgierz Pact" of 1821. A surgeon and a midwife, the first representatives of medical professions working in the public health service, lived in Łódź since 1820-1821; physicians came more than ten years later (initially freelance, and from 1836 - as the city surgeon: the post of teh city physician was established in 1840). The first pharmacy was opened in 1830. The first veterinary surgeon settled in the city in 1850, in 1860 there were two of them. Although in the following years the number of freelance working doctors, surgeons, midwives and pharmacists increased gradually, they were too few in relation to the number of inhabitants. In 1860, the health needs of Łódź population were provided for by 6 doctors, 7 surgeons, 9 midwives and 4 pharmacists. The services of a surgeon were more available than those of a doctor. Many citizens of Łódź, especially the poorest, turned for help to quacks, barber-surgeons and other indivduals providing health services without authorisation, which was combated by the city authorities.

    stosując format: